บางครั้งเราอาจกักขัง หน่วงเหนี่ยว ตัวเราไว้กับอดีตที่เหมือนจะสวยงาม
ใช่... ถ้าเราอยากลืมให้ได้ เราก็ต้องพาตัวเองออกไปจากพื้นที่ตรงนั้นให้ได้เสียที
วันนี้เป็นอีกครั้งที่เราตัดสินใจอันฟอล IG เขาไป เพราะการที่ฟอลไว้ ทุก ๆ วันที่เห็นมันยิ่งตอกย้ำ มันยิ่งมีความรู้สึกแปลก ๆ คุกรุ่นอยู่ข้างในเสมอ เราคิดอยู่หลายครั้งว่าเราควรทำอย่างนี้ไหม และคิดว่าถ้าหากเราทำใจได้ การกลับไป follow ติดตามเรื่องราวของเขา ก็อาจเป็นเรื่องธรรมดา ๆ ที่เราสามารถจะมองเห็นได้โดยที่ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
แต่เปล่าเลย ถ้าถามตัวเองดี ๆ อีกที วันแต่ละวันที่ยังเห็นเรื่องราวของเขา มันไม่เคยมีความรู้สึกว่างเปล่าอยู่ในนั้น และสำหรับตอนนี้มันก็นานเกินไป ที่เราไม่สามารถลบเขาออกไปจากความรู้สึกได้ ซึ่งแม้มันจะเป็นความรู้สึกอันน้อยนิดแต่มันก็ทำให้เรารู้สึกบางอย่างในใจได้ไม่น้อย
การตัดสินใจครั้งนี้จะถือว่าเป็นการลาจากแต่โดยดีที่สุด การจากในแบบที่เราเคยเสียดาย เคยคิดว่าถ้าครั้งหนึ่งกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันแล้วเราคงเสียใจมาก ๆ และคงรู้สึกไม่ดีสักเท่าไหร่ ตรงกันข้ามเมื่อวันนี้มาถึงจริง ๆ ซึ่งมันก็มาถึงนานแล้วล่ะ เรากลับไม่รู้สึกเสียใจอะไร แต่กลับคิดว่า มันถึงเวลาที่เราจะได้ปลดล็อคตัวเอง และปลดปล่อยตัวเองไปจากเขาสักที
เราดีใจที่ครั้งหนึ่งเราได้พบกับเขา
เราเคยเสียใจที่ครั้งหนึ่งไม่เคยอยู่ในสายตาเขา
เราเคยปวดใจในวันที่เขาเฉยชากับเรา
เราเคยนึกพอใจ และคิดไปว่าสักวันเขาคงเปิดใจ
ใช่ ฉันเคยคิดไปเอง ว่าจะมีสักวัน ที่เรากับเขาจะจูนเข้าหากันได้ แต่ความจริงมันไม่เลย มันไม่มีสัญญาณที่ดีใด ๆ ด้วยซ้ำ แถมยังมีแต่เราคนเดียวที่คิดไปว่า สิ่งที่เขาทำคือการให้ความสำคัญกับเรา ซึ่งจริง ๆ มันคือการกระทำทั่ว ๆ ไป ที่คนรู้จักจะปฏิบัติต่อกันเท่านั้นเอง
วันนี้ฉันจะตื่นสักที ฉันควรจะตื่นและเดินออกไปโดยไม่เสียดายช่วงเวลายาวนานที่ผ่านมา วันนี้เขามีความสุขดีแล้วในโลกของเขาที่ไม่มีเรา และเราก็มีความสุขดีแล้วในโลกของเราที่ไม่มีเขา ไม่มีใครสูญเสียอะไร เราเพียงแค่กลับไปยืนในจักรวาลชีวิตของเรา
การทำเป็นลืม ๆ กันไปแบบนี้
คงเป็นตอนจบที่ดีที่สุดสำหรับเรากับเขาแล้ว
6/10/2562
12.29 am